“Ik ben tijdens mijn zwangerschap 3 x opgenomen in het ziekenhuis. Dat was heel heftig. Die tijd was misschien nog wel pittiger door de lockdowns vanwege het Corona virus. Ik voelde mij enorm slecht. 

Aan het einde van mijn zwangerschap lukte het alleen nog om sla en water naar binnen te krijgen. Ik was blij dat ik iets binnen hield. In het begin hielp het nog om af en toe een glas cola te drinken, maar ook daar moest ik mee stoppen omdat aan het einde mijn maag en slokdarm ontstoken waren. Ik wist niet wat me overkwam. Ik bleef maar overgeven. Na de bevalling leek het alsof de  wereld weer voor mij open ging. Ik kon eindelijk echt weer leven. 

Toevallig heb ik hierover recent nog een gesprek met het ziekenhuis gehad. Ik heb gewoon pech gehad, was de conclusie. 

Heel veel mensen zeiden in het begin van de zwangerschap dat het wel over zou gaan. Maar het ging dus helemaal niet over. bemoedigend zeiden mensen tegen me: “je weet waar je het voor doet”. Maar dat wist ik helemaal niet. Loua is mijn eerste kindje. Met een tweede zwangerschap kan ik mij misschien wel vasthouden aan die motivatie. Maar ik vond het echt een vreselijke tijd. Ik heb er niet van genoten. De echo’s tussendoor waren mijn lichtpuntjes. Maar op het einde was het echt de tijd door komen. Je vergeet het ook wel weer snel gelukkig, maar mijn man heeft er nog wel echt last van. Op een gegeven moment bracht ik de hele dag door hangend boven het toilet. Niemand wist meer wat te doen.

Deze ervaring heeft invloed op mijn wens voor een tweede kindje. Als dit nog eens zal gebeuren dan weet ik dat ik geen groot gezin zal krijgen.”