Menu
TILDA zat niet op een roze wolk na haar bevalling. Tijdens haar
zwangerschap overleed haar oma die tegelijkertijd haar moederfiguur was. Het verlies was abrupt en de pijn van het verlies was vreselijk. “Niet met een pen te omschrijven.”
Achteraf denkt Tilda dat zij toen eigenlijk al leed aan een prenatale depressie. Maar ze ging door. Ondanks het rouwproces en de zwangerschapshormonen die door haar lijf gierden. Een tijdje later kondigde de bevalling zich aan. Eentje die lang duurde en waar zij een traumatische ervaring aan over hield. En toen was daar haar pasgeboren lieve dochtertje. Ze aaide haar wel af en toe over haar hoofdje, maar Tilda voelde meteen dat ze niet op een roze wolk zat. Ze was wiebelig, huilde soms uren en vroeg zich af of dat normaal was. Haar kraamverzorgster dacht dat ze gewoon even moest bijkomen. Want ze had natuurlijk nogal wat meegemaakt. Dus Tilda nam aan dat het normaal was. Ze ging weer door.
Maar de negatieve gedachten werden erger. Negatieve gedachten over het moederschap en over zichzelf. Ze worstelde met onzekerheid. En met plotselinge opkomende herhalende dwang gedachten (intrusies). Misschien herkenbaar. Dat je voor je ziet hoe je kleintje door de vrachtwagen wordt overreden die je op dat moment toevallig ziet rijden. Door jouw toedoen. Tilda dacht dat ze gek werd. Dat dit een teken was dat ze een slechte moeder was. Later leerde ze dat ze deze gedachten al die tijd precies verkeerd om had verklaard. Had ze dat maar eerder geweten.
TILDA zat niet op een roze wolk na haar bevalling. Tijdens haar zwangerschap overleed haar oma die tegelijkertijd haar moederfiguur was. Het verlies was abrupt en de pijn van het verlies was vreselijk. “Niet met een pen te omschrijven.”
Achteraf denkt Tilda dat zij toen eigenlijk al leed aan een prenatale depressie. Maar ze ging door. Ondanks het rouwproces en de zwangerschapshormonen die door haar lijf gierden. Een tijdje later kondigde de bevalling zich aan. Eentje die lang duurde en waar zij een traumatische ervaring aan over hield. En toen was daar haar pasgeboren lieve dochtertje. Ze aaide haar wel af en toe over haar hoofdje, maar Tilda voelde meteen dat ze niet op een roze wolk zat. Ze was wiebelig, huilde soms uren en vroeg zich af of dat normaal was. Haar kraamverzorgster dacht dat ze gewoon even moest bijkomen. Want ze had natuurlijk nogal wat meegemaakt. Dus Tilda nam aan dat het normaal was. Ze ging weer door.
Maar de negatieve gedachten werden erger. Negatieve gedachten over het moederschap en over zichzelf. Ze worstelde met onzekerheid. En met plotselinge opkomende herhalende dwang gedachten (intrusies). Misschien herkenbaar. Dat je voor je ziet hoe je kleintje door de vrachtwagen wordt overreden die je op dat moment toevallig ziet rijden. Door jouw toedoen. Tilda dacht dat ze gek werd. Dat dit een teken was dat ze een slechte moeder was. Later leerde ze dat ze deze gedachten al die tijd precies verkeerd om had verklaard. Had ze dat maar eerder geweten.
“Ik voelde mij
voor het eerst weer een
beetje gelukkig.”
“Ik voelde mij
voor het eerst weer een
beetje gelukkig.”
Tilda over haar Post partum depressie
“Na een tijdje merkte een vriendin op dat ik niet mijzelf was. Ze vroeg me recht op de man af wat er toch met mij aan de hand was. En ik brak. Ik bleef maar huilen en stortte compleet in. Ik liep helemaal leeg en vertelde haar voor het grootste deel hoe ik mij voelde. Maar de intrusies hield ik voor me. Daar schaamde ik mij toen nog heel erg voor. Mijn vriendin, die ook psycholoog van beroep is, zei: ‘we zorgen. dat je hulp krijgt. Dit is niet hoe het hoort te gaan’. En dat was zó fijn. Ik had het op dat moment echt nodig dat iemand er even doorheen prikte.
Daarna brak de volgende fase aan. Na een mega wachtlijst kwam ik terecht bij dezelfde psycholoog die mij bij het rouwproces van mijn oma heeft begeleid. Dat was fijn. Want we hadden al een beetje een band. Zij gaf mij praktische tips waarmee ik direct aan de slag kon gaan. En ik deed veel met mindfulness.
Wat we met name deden, was het normaliseren van de gedachten waar ik mee worstelde. Om te begrijpen dat mijn gedachten niet raar waren. Voor mij werd toen helder dat eigenlijk niemand over die gedachten praat. Over intrusies en nare gedachten. Maar nu weet ik: ze horen er gewoon bij! Je brein doet dat met je. En toen viel het kwartje eindelijk. Ik ben helemaal geen slechte moeder. In tegenstelling. Ik ben juist een goede moeder! Want die gedachten zeggen juist dat ik mijn kind wil beschermen. Dat ik het wil behoeden. Die gedachten geven slechts de angsten weer die je als moeder hebt. Die alle moeders dus eigenlijk hebben. Maar dat wist ik toen niet. Ik wist niet dat andere moeders die gedachten ook hebben.
Negen maanden later vertrokken we met het gezin naar Zuid Afrika. Voor het werk van mijn man. Hij is traumachirurg van beroep. We waren al eerder in Zuid-Afrika geweest om daar te wonen en te werken. We zijn daar zelfs getrouwd. Ik heb het daar altijd ontzettend fijn gehad. En dat gevoel kwam daar al snel weer terug. Ik voelde mij voor het eerst weer een beetje gelukkig. Zó fijn. Ik realiseerde mij: zó was ik vroeger! Dit hele proces heeft ervoor gezorgd dat ik daar de tijd heb genomen om na te denken over wat ik nu eigenlijk wil met mijn leven. Ik kroop langzaam uit dat diepe dal en voelde dat ik mijn leven een andere richting wilde geven. En zo ontstond Frou Frou begeleiding.”
“Frou Frou komt
van de koekjes van verkade”
“Frou Frou komt
van de koekjes van verkade”
Is de naam Frou Frou Zuid-Afrikaans?
“Nee. Frou Frou komt van de koekjes van Verkade. Dat waren de lievelingskoekjes van mijn oma. Met deze naam voor mijn praktijk, was mijn oma als een soort lijfcoach aanwezig. Hierdoor kon ik voor mijn clienten de sfeer creëren die ik zocht. Het is voor mij belangrijk dat mijn cliënten zich bij mij thuis voelen. En zo is de naam ontstaan. Ik heb voor de zekerheid nog naar de Kamer van Koophandel gebeld om te vragen of ik die naam wel zomaar mocht gebruiken. Maar dat mocht dus op deze manier. Heel leuk!”
“moederschap is
echt loslaten
2.0″
Je schreef een boek!
“Klopt! Ik ben meteen begonnen aan het schrijven van een boek. We hebben na Zuid-Afrika ook nog een tijdje in Boston gewoond vanwege het werk van mijn man. En daar schreef ik verder aan mijn boek. Een Nederlandse en een Engelse versie. Voordat mijn boek uit kwam ben ik zeker 60 keer afgewezen bij uitgevers. Het boek was té deprimerend. Het verkoopt niet, zeiden ze. Ik kreeg het advies om dit dan maar in de vorm van een blog uit te geven want ‘een boek koopt echt niemand’, kreeg ik te horen. Gelukkig bleek één uitgever bereid mij de kans te geven mijn boek uit te geven. En zo lukte het mij om met mijn missie te starten. Bewustheid creëren en het taboe rondom dit onderwerp doorbreken.
Het was nooit mijn doel om een bestseller te schrijven. Maar wel om een “everseller” te schrijven. Mijn boek dient een maatschappelijk doel. Hoe meer mensen dit lezen hoe meer vrouwen geholpen kunnen worden.”
Is de naam Frou Frou Zuid-Afrikaans?
“Nee. Frou Frou komt van de koekjes van Verkade. Dat waren de lievelingskoekjes van mijn oma. Met deze naam voor mijn praktijk, was mijn oma als een soort lijfcoach aanwezig. Hierdoor kon ik voor mijn clienten de sfeer creëren die ik zocht. Het is voor mij belangrijk dat mijn cliënten zich bij mij thuis voelen. En zo is de naam ontstaan. Ik heb voor de zekerheid nog naar de Kamer van Koophandel gebeld om te vragen of ik die naam wel zomaar mocht gebruiken. Maar dat mocht dus op deze manier. Heel leuk!”
“moederschap is echt loslaten 2.0”
Je schreef een boek!
“Klopt! Ik ben meteen begonnen aan het schrijven van een boek. We hebben na Zuid-Afrika ook nog een tijdje in Boston gewoond vanwege het werk van mijn man. En daar schreef ik verder aan mijn boek. Een Nederlandse en een Engelse versie. Voordat mijn boek uit kwam ben ik zeker 60 keer afgewezen bij uitgevers. Het boek was té deprimerend. Het verkoopt niet, zeiden ze. Ik kreeg het advies om dit dan maar in de vorm van een blog uit te geven want ‘een boek koopt echt niemand’, kreeg ik te horen. Gelukkig bleek één uitgever bereid mij de kans te geven mijn boek uit te geven. En zo lukte het mij om met mijn missie te starten. Bewustheid creëren en het taboe rondom dit onderwerp doorbreken.
Het was nooit mijn doel om een bestseller te schrijven. Maar wel om een “everseller” te schrijven. Mijn boek dient een maatschappelijk doel. Hoe meer mensen dit lezen hoe meer vrouwen geholpen kunnen worden.”
Je plannen?
“Op dit moment ontwikkel ik een concept waarmee ik andere moeders de kans wil geven om hun eigen verhaal te vertellen. Niemand heeft álle kennis. Niemand heeft álle wijsheid in pacht. Er is niet één goeroe, niet één specialist op het gebied van bepaalde onderwerpen. Juist alle anderen hebben óók waardevolle ervaringen. En het is belangrijk om je verhaal te kunnen delen. Dat kan overal over gaan. Over alles er tussenin. Ik wil gewoon dat alle moeders de kans krijgen om het te vertellen en niet alleen als je 50.000 volgers hebt op Instagram. Dat zou er niet toe moeten doen. Wat dat betreft heb ik zelf een groot bereik, maar ik ben eigenlijk onbedoeld ‘influencer‘ geworden.
Ik wil met dit nieuwe concept trouwens ook een signaal afgeven aan zorgverzekeraars, artsen, GGD- en consultatiebureaus. Misschien moet het beleid namelijk gewoon een keertje aangepast worden. Want hoe gek is het eigenlijk dat je in Nederland maar een weekje kraamzorg krijgt en dat je er daarna vrijwel alleen voor staat?”
Tip: neem een kijkje op de website van Tilda.
“Op dit moment ontwikkel ik een concept waarmee ik andere moeders de kans wil geven om hun eigen verhaal te vertellen. Niemand heeft álle kennis. Niemand heeft álle wijsheid in pacht. Er is niet één goeroe, niet één specialist op het gebied van bepaalde onderwerpen. Juist alle anderen hebben óók waardevolle ervaringen. En het is belangrijk om je verhaal te kunnen delen. Dat kan overal over gaan. Over alles er tussenin. Ik wil gewoon dat alle moeders de kans krijgen om het te vertellen en niet alleen als je 50.000 volgers hebt op Instagram. Dat zou er niet toe moeten doen. Wat dat betreft heb ik zelf een groot bereik, maar ik ben eigenlijk onbedoeld ‘influencer‘ geworden.
Ik wil met dit nieuwe concept trouwens ook een signaal afgeven aan zorgverzekeraars, artsen, GGD- en consultatiebureaus. Misschien moet het beleid namelijk gewoon een keertje aangepast worden. Want hoe gek is het eigenlijk dat je in Nederland maar een weekje kraamzorg krijgt en dat je er daarna vrijwel alleen voor staat?”
Tip: neem een kijkje op de website van Tilda.
“Iedere moeder faalt.
stop met jezelf te vergelijken.”
“Iedere moeder faalt.
stop met jezelf te vergelijken.”
Met welke gouden tip sluit je af?
“Leg de lat zo laag mogelijk voor jezelf. Het hoeft niet allemaal perfect. Goed is goed genoeg en als het niet lukt? Geen punt. Dan begin je morgen weer opnieuw. Iedere moeder faalt. Stop met jezelf te vergelijken met andere moeders. Wat jij ziet op bijvoorbeeld Instagram is een moment opname. Niemand vertelt je bij die mooie foto dat hun peuter net een dikke woedeaanval heeft gehad.
Misschien had je voor je zwangerschap bepaalde dingen waar je mee worstelde. Perfectionisme bijvoorbeeld. De lat heel hoog leggen. Als je dat al deed voordat je moeder werd, wordt zoiets XL uitvergroot en dan werken de copingmechanismen die je hiervoor had ontwikkeld ineens niet meer. Moederschap is echt loslaten 2.0.
Voor mij heeft herkenning en empathie van andere moeders het meest geholpen. En ik vond het boek van Renee Brown heel fijn. “De kracht van kwetsbaarheid“. Als je je schaamt ben je kwetsbaar en als je erkenning krijgt verdwijnt die schaamte ook.
Het zit heel diep. En de juiste hulp krijgen om dat stukje aan te pakken is lastig. Want het is geen eenheidsworst. Er is niet één blauwdruk. Mijn aanpak is heel specifiek voor de moeders die hiermee worstelen. En ik heb het zelf meegemaakt.
Zelfs als je na vier jaar nog worstelt met gevoelens uit de kraamtijd is het niet te laat om daar iets mee te doen. Ook dan heeft het nog nut. Het is nooit te laat. Je kan het beter nu doen dan dat je 20 jaar later spijt krijgt. Want negativiteit wordt vaak groter. Wat je aandacht geeft, groeit. Het is beter om te kijken naar wat wél goed gaat maar daar is dan hulp bij nodig. Mijn deur staat altijd voor iedereen open.”
“Leg de lat zo laag mogelijk voor jezelf. Het hoeft niet allemaal perfect. Goed is goed genoeg en als het niet lukt? Geen punt. Dan begin je morgen weer opnieuw. Iedere moeder faalt. Stop met jezelf te vergelijken met andere moeders. Wat jij ziet op bijvoorbeeld Instagram is een moment opname. Niemand vertelt je bij die mooie foto dat hun peuter net een dikke woedeaanval heeft gehad.
Misschien had je voor je zwangerschap bepaalde dingen waar je mee worstelde. Perfectionisme bijvoorbeeld. De lat heel hoog leggen. Als je dat al deed voordat je moeder werd, wordt zoiets XL uitvergroot en dan werken de copingmechanismen die je hiervoor had ontwikkeld ineens niet meer. Moederschap is echt loslaten 2.0.
Voor mij heeft herkenning en empathie van andere moeders het meest geholpen. En ik vond het boek van Renee Brown heel fijn. “De kracht van kwetsbaarheid“. Als je je schaamt ben je kwetsbaar en als je erkenning krijgt verdwijnt die schaamte ook.
Het zit heel diep. En de juiste hulp krijgen om dat stukje aan te pakken is lastig. Want het is geen eenheidsworst. Er is niet één blauwdruk. Mijn aanpak is heel specifiek voor de moeders die hiermee worstelen. En ik heb het zelf meegemaakt.
Zelfs als je na vier jaar nog worstelt met gevoelens uit de kraamtijd is het niet te laat om daar iets mee te doen. Ook dan heeft het nog nut. Het is nooit te laat. Je kan het beter nu doen dan dat je 20 jaar later spijt krijgt. Want negativiteit wordt vaak groter. Wat je aandacht geeft, groeit. Het is beter om te kijken naar wat wél goed gaat maar daar is dan hulp bij nodig. Mijn deur staat altijd voor iedereen open.”
